Więc staram się. Głowa szelestu i strzępki wyobraźni, obracam się w stronę, w którą nie patrzysz, biegam po wodzie na ciepłych chodnikach, ukrywam coś czego nie mam, jakby z zielenią. Ciężko mi, rysować coś czego nie mam, czego nie czuję, a chciałbym. Straszne są sny o miłości, straszne te sny o radości, koszmary, koszmery, kocimiętki, kocichętny, kocispragniony, misiosamotniony. Od miłości wymagam radości, i tyle.
Kompleksy
Dziś czuję się normotymicznie, las śpiewa, zielono, mało. Dobrze jest mało, taa, no tak, nie e, tu chodzi o zatrzymanie się nad czymś. Trzeba doceniać, że w ogóle komuś coś się chce, że coś przychodzi skądśtam i stale, choć powoli, choć strasznie niecierpliwie i niecierpliwe, jest. Kompleksy, kompleksy. To one nie dają marzyć normalnym ludziom, i te jak im tam, uwarunkowania wynoszone z domu, cholery jedne. Kompleksy kompleksowo wpływają na życie, tworzą kompleksy porozsiewane po całej głowie. I mogą zjeść, aaaaa m.
Smutnokolorowo, fragmenty udręki
Niezdarnie buduję myśli ze słów, bardziej czuję, odczuwam niż opisuję, dlatego tak ciężko. W codzienność, w to, że każdego dnia to samo, próbuję coś włożyć, jakoś pokolorować, choć jednym kolorem. Epatuję, emanuję. Raz o pomoc wołam, raz o ratunek, raz nie, powoli się zamykam i kurczę, ale staram się tak samo świecić, tym samym światłem, i chęcią. Daję ci głowę, a ona się uśmiecha, to dobry moment na radość. Wiem, dlaczego mam takie wrażenie, za długo czekam, za krótko jesteś. Jakieś kwiatki bym dał czy co innego. Trzeba robić swoje, ludzie robią swoje i nie patrzeć, czy się podoba, bo ludziom się generalnie nic nie podoba. Wymyślę wiarę i uwierzę, wymyślę miłość i pokocham, wymyślę siebie i będę. Pokraczne monologi, tam ręce, tu słów nogi, tak na prawdę, smutne życie, szaro. Nie mam pojęcia, co zjeść, żeby zachciało mi się bardziej chodzić w dniach, spać w nocach. Jednokolorowo, smutnokolorowo, kształty radości, fragmenty udręki. Być może przykładam wagę do nie tych rzeczy co trzeba, ale one mnie żyją, one mnie oddychają, one mnie zaczynają, one mnie zaczynają, więc muszą być. Mnie nie będzie, one zostaną. Jakoś lawiruję, obejmuję, chciałbym cię objąć zawsze i mówić, o jak to uwielbiam, o jak, o jak. Nawet jak się wykręcasz i masz taką śmieszną minę, do wszystkiego cię sprowadzam, do wszystkiego cię sprowadzam, do całości cię sprowadzam.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
