Nauczył się wybierać. Między słowem a czynem, między słowem a myślą. Można żyć tak po prostu czy można po prostu żyć. Odnalazł swój kawałek nieba, taki malutki, ale strasznie niebieski, błękitny z czarnymi i białymi obłokami. Widział spadający deszcz i czuł. Mówił, że ze wszystkich czasowników - zaraz po kochać - najważniejszy jest czuć. Czuć podmuch wiatru, czuć jej zapach, czuć jej ciepło i bicie serca, czuć piasek w butach, morze.
Gdyby musiał wybrać między czarnym a białym, wybrałby czarny. Biały nigdy nie stanie się bielszy, jaśniejszy, może tyko zszarzeć, może tyko być mniej bielszy. Czarny nigdy nie stanie się czarniejszy, może tyko być mniej czarny, coraz, coraz mniej czarny.
Potrafi już wybierać, widzieć. Nie mówcie mu nigdy, że źle wybrał. Nie krzyczcie, nie zazdrośćcie, nie pouczajcie. A przede wszystkim nie pytajcie. "Nie pytajcie go, jak wygląda Asia: czy można opisać słońce?"
Sand in shoes
Subskrybuj:
Posty (Atom)
